تکرار سه باره یک جمله توسط پیامبر (ص) / امروز آئین شما را کامل و نعمتم را بر شما تمام کرد.
ماجرای غدیر خم در بعضى از روایات، به طور مفصّل و طولانى، در بعضى دیگر، به صورت مختصر و کوتاه، در بعضى، تنها به گوشهاى از داستان و در بعضى به گوشه دیگر آن اشاره شده است که از مجموع آنها به طور خلاصه چنین استفاده مىشود:
مراسم حجّة‌الوداع در آخرین سال عمر پیامبر گرامی صلى الله علیه و آله، با شکوه هر چه تمام‌تر، در حضور پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله به پایان رسید؛ قلب‌ها در هالهاى از روحانیّت فرو رفته بود، و لذّت معنوى این عبادت بزرگ هنوز در ذائقه جان‌ها انعکاس داشت.
یاران پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله که عدد آنها فوق‌العاده زیاد بود، از خوشحالى درک این فیض و سعادت بزرگ در پوست خود نمىگنجیدند.
تعداد همراهان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله را از ۹۰ هزار تا ۱۲۴ هزار نفر گزارش کرده‌اند.
نه تنها مردم مدینه در این سفر، پیامبر صلى الله علیه و آله را همراهى مىکردند، بلکه مسلمانان نقاط مختلف شبه جزیره عربستان نیز براى کسب یک افتخار تاریخى بزرگ به همراه پیامبر صلى الله علیه و آله بودند.
آفتاب حجاز بر کوه‌ها و درّهها نور و حرارت مىپاشید، امّا شیرینى این سفر روحانى بىنظیر، همه چیز را آسان مىکرد.
ظهر نزدیک شده بود و کم کم سرزمین جُحفه و سپس بیابان‌هاى خشک و سوزان «غدیر خم» از دور نمایان مىشد.
اینجا در حقیقت چهار راهى است که مردم سرزمین حجاز را از هم جدا مىکند.
راهى به سوى مدینه در شمال، و راهى به سوى عراق در شرق، و راهى به سوى غرب و سرزمین مصر و راهى به سوى سرزمین یمن در جنوب پیش مىرود.
در همین جا باید آخرین خاطره و مهمترین فصل این سفر بزرگ انجام پذیرد، و مسلمانان با دریافت آخرین دستور، که در حقیقت نقطه پایانى در مأموریّت‌هاى موّفقیّت آمیز پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله بود، از هم جدا شوند.
روز پنجشنبه، سال دهم هجرت بود، و درست هشت روز از عید قربان مىگذشت؛ ناگهان از سوى پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله دستور توقّف به همراهان داده شد؛ مسلمانان با صداى بلند، آنهایى را که در پیشاپیش قافله در حرکت بودند به بازگشت دعوت کردند، و مهلت دادند تا عقب افتادگان نیز برسند؛ خورشید از خطّ نصف النّهار گذشت؛ مؤذّن پیامبر صلى الله علیه و آله با صداى «اللَّه اکبر» مردم را به نماز ظهر دعوت کرد؛ مردم به سرعت آماده نماز مىشدند، امّا هوا به قدرى داغ و گرم بود که بعضى مجبور بودند، قسمتى از عباى خود را به زیر پا و طرف دیگر آن را به روى سر بیفکنند، در غیر این صورت ریگ‌هاى داغ بیابان و اشعّه آفتاب، پا و سر آنها را ناراحت مىکرد.
نه سایبانى در صحرا به چشم مىخورد و نه سبزه و گیاه و درختى! جز تعدادى درخت لخت و عریان بیابانى، که با گرما با سر سختى مبارزه مىکردند، چیزى دیده نمىشد.
جمعى به همین چند درخت پناه برده بودند؛ پارچهاى بر یکى از این درختان برهنه افکندند و سایبانى براى پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله ترتیب دادند، ولى بادهاى داغ به زیر این سایبان مىخزید و گرماى سوزان آفتاب را در زیر آن پخش مىکرد. نماز ظهر تمام شد.
مسلمانان تصمیم داشتند فوراً به خیمههاى کوچکى که با خود حمل مىکردند پناهنده شوند، ولى پیامبر صلى الله علیه و آله به آنها اطّلاع داد که همه باید براى شنیدن یک پیام تازه الهى، که در ضمن خطبه مفصّلى بیان مىشد، خود را آماده کنند؛ کسانى که از پیامبر صلى الله علیه و آله فاصله داشتند نمىتوانستند قیافه ملکوتى او را در لابهلاى جمعیّت مشاهده کنند، لذا منبرى از جهاز شتران ترتیب داده شد و پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله بر فراز آن قرار گرفت.
حضرت نخست حمد و سپاس پروردگار را به جا آورد و خود را به خدا سپرد، سپس مردم را مخاطب ساخت و چنین فرمود:
من به همین زودى دعوت خدا را اجابت کرده، از میان شما مىروم.
من مسؤولم، شما هم مسؤولید.
شما درباره من چگونه شهادت مىدهید؟
مردم صدا بلند کردند و گفتند:
نَشْهَدُ أَنَّکَ قَدْ بَلَّغْتَ وَنَصَحْتَ وَجَهَدْتَ فَجَزاکَ اللَّهُ خَیراً؛
ما گواهى مىدهیم تو وظیفه رسالت را ابلاغ کردى و شرط خیر خواهى را انجام دادى و آخرین تلاش و کوشش را در راه هدایت ما نمودى، خداوند تو را جزاى خیر دهد.
سپس فرمود:
آیا شما گواهى به یگانگى خدا و رسالت من و حقّانیّت روز رستاخیز و بر انگیخته شدن مردگان در آن روز نمىدهید؟!
همه گفتند: آرى، گواهى مىدهیم.
فرمود:
خداوندا گواه باش! ....
بار دیگر فرمود:
اى مردم! آیا صداى مرا مىشنوید؟ ...
گفتند: آرى!
و به دنبال آن، سکوت سراسر بیابان را فرا گرفت و جز صداى زمزمه باد چیزى شنیده نمىشد.
پیامبر صلى الله علیه و آله فرمود:
... اکنون بنگرید با این دو چیز گرانمایه و گرانقدر که در میان شما به یادگار مىگذارم چه خواهید کرد!
یکى از میان جمعیّت صدا زد: کدام دو چیز گرانمایه، یا رسول اللَّه؟!
پیامبر صلى الله علیه و آله بلا فاصله فرمود:
اوّل «ثقل اکبر» کتاب خداست، که یک سوى آن به دست پروردگار و سوى دیگرش در دست شماست، دست از دامان آن بر ندارید تا گمراه نشوید، و امّا دومین یادگار گرانقدر من «خاندان منند» و خداوند لطیفِ خبیر به من خبر داده که این دو هرگز از هم جدا نشوند، تا در بهشت به من بپیوندند، از این دو پیشى نگیرید که هلاک مىشوید و عقب نیفتید که باز هلاک خواهید شد.
ناگهان مردم دیدند پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله به اطراف خود نگاه کرد، گویا کسى را جستجو مىکند و همین که چشمش به على علیه‌السلام افتاد، خم شد و دست او را گرفت و بلند کرد، آنچنان که سفیدى زیر بغل هر دو نمایان شد و همه مردم او را دیدند و شناختند که او همان سردار شکستناپذیر ارتش اسلام است.
در اینجا صداى پیامبر صلى الله علیه و آله رساتر و بلندتر شد و فرمود:
أَیُّهَا النّاسُ مَنْ أَوْلَى النّاسِ بِالمُؤمِنینَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ
چه کسى از همه مردم نسبت به مسلمانان از خود آنها سزاوارتر است؟!
گفتند:
خدا و پیامبر صلى الله علیه و آله داناترند.
پیامبر صلى الله علیه و آله فرمود:
خدا، مولا و رهبر من است، و من مولا و رهبر مؤمنانم و نسبت به آنها از خودشان سزاوارترم (و اراده من بر اراده آنها مقدّم).
سپس فرمود:
فَمَنْ کُنْتُ مَوْلاهُ فَعَلِیٌّ مَوْلاهُ
هر کس من مولا و رهبر او هستم، على، مولا و رهبر او است.
و این سخن را سه بار و به گفته بعضى از راویان حدیث، چهار بار تکرار کرد و به دنبال آن سر به سوى آسمان برداشت و عرض کرد:
اللّهُمَّ والِ مَنْ والاهُ وَعادِ مَنْ عاداهُ وَأَحِبّ مَنْ أَحَبَّهُ وَابْغِضْ مَنْ أَبْغَضَهُ وَانْصُرْ مَنْ نَصَرَه وَاخْذُلْ مَنْ خَذَلَهُ وَأَدِرِ الْحَقَّ مَعَهُ حَیْثُ دارَ
خداوندا! دوستان او را دوست بدار و دشمنان او را دشمن بدار، محبوب بدار آن کسى که او را محبوب دارد، و مبغوض بدار آن کس که او را مبغوض دارد، یارانش را یارى کن، و آنها که یارىاش را ترک کنند از یارى خویش محروم ساز و حق را همراه او بدار و او را از حق جدا مکن!
سپس فرمود:
أَلا فَلْیَبْلُغِ الشاهِدُ الْغائِبَ
آگاه باشید، همه حاضران وظیفه دارند این خبر را به غائبان برسانند!
خطبه پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله به پایان رسید، عرق از سر و روى پیامبر صلى الله علیه و آله و على علیه‌السلام و مردم فرو مىریخت، و هنوز صفوف جمعیّت از هم متفرق نشده بود که امین وحى خدا نازل شد و این آیه را بر پیامبر صلى الله علیه و آله خواند:
الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَیْکُم نِعْمَتى ...
امروز آئین شما را کامل و نعمت خود را بر شما تمام کردم!
پیامبر صلى الله علیه و آله فرمود:
اللَّهُ أَکْبَرْ، اللَّهُ أَکْبَرُ عَلَى اکْمالِ الدِّیْنِ وَاتْمامِ النِّعْمَة وَرِضَی الرَّبِّ بِرِسَالَتِی وَالْوِلایَةِ لِعَلیٍّ مِنْ بَعْدی
خداوند بزرگ است، همان خدائى که آیین خود را کامل و نعمت خود را بر ما تمام کرد، و از نبوّت و رسالت من و ولایت على پس از من راضى و خشنود گشت!
در این هنگام شور و غوغایى در میان مردم افتاد و على علیه‌السلام را به این موقعیّت تبریک گفتند و از افراد سرشناسى که به او تبریک گفتند، ابوبکر و عمر بودند، که این جمله را در حضور جمعیّت بر زبان جارى ساختند:
بَخّ بَخّ لَکَ یَا ابْنَ أَبی طالِبٍ أَصْبَحْتَ وَأَمْسَیْتَ مَوْلایَ وَ مَوْلا کُلِّ مُؤمِنٍ وَ مُؤمِنَةٍ
آفرین بر تو باد، آفرین بر تو باد، اى فرزند ابو طالب! تو مولا و رهبر من و تمام مردان و زنان با ایمان شدى!
در این هنگام ابن عبّاس گفت: «به خدا این پیمان در گردن همه خواهد ماند!»
و حسّان بن ثابت، شاعر معروف، از پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله اجازه خواست که به این مناسبت اشعارى بسراید؛ سپس اشعار معروف خود را چنین آغاز کرد:
یُنادِیْهِمْ یَوْمَ الْغَدیرِ نَبیُّهُمْ بِخُمٍّ وَاسْمِعْ بِالرَّسُولِ مُنادِیاً
فَقالَ فَمَنْ مَوْلاکُمُ وَ نَبیِّکُمْ؟ فَقالُوا وَلَمْ یَبْدُوا هُناکَ التَّعامِیا:
الهُکَ مَوْلانا وَانْتَ نَبِیُّنا وَلَمْ تَلْقِ مِنّا فى الْوَلایَةِ عاصِیاً
فَقالَ لَهُ قُمْ یا عَلَىٌّ فَانَّنى رَضیتُکَ مِنْ بَعْدى اماماً وَهادِیاً
فَمَنْ کُنْتُ مَوْلاهُ فَهذا وَلِیُّهُ فَکُونُوا لَهُ اتْباعَ صِدْقٍ مُوالِیا
هُناکَ دَعا اللّهُمَّ وَالِ وَلِیَّهُ وَکُنْ لِلَّذى عادا عَلِیّاً مُعادِیاً
یعنى:
پیامبرِ آنها در روز «غدیر» در سرزمین «خم» به آنها ندا داد، و چه ندا دهنده گرانقدرى!
فرمود: مولاى شما و پیامبر شما کیست؟ و آنها بدون چشم پوشى و اغماض صریحاً پاسخ گفتند:
خداى تو مولاى ماست و تو پیامبر مائى و ما از پذیرش ولایت تو سرپیچى نخواهیم کرد.
پیامبر صلى الله علیه و آله به على علیه‌السلام گفت: برخیز، زیرا من تو را بعد از خودم امام و رهبر انتخاب کردم».
و سپس فرمود: هر کس من مولا و رهبر اویم، این مرد مولا و رهبر او است، پس شما همه از سر صدق و راستى از او پیروى کنید.
در این هنگام، پیامبر صلى الله علیه و آله عرض کرد: بار الها! دوست او را دوست بدار و دشمن او را دشمن بدار ....
این، خلاصه ماجرای غدیر خم بود. (آیات ولایت در قرآن ص ۳۶ ؛ تفسیر نمونه، ج ۵ ص ۲۰ ؛ یکصد و هشتاد پرسش و پاسخ ص ۲۸۲)
جهت مطالعه بیشتر به کتاب بحارالانوار، جلد ۳۷ صفحه ۱۰۸ به بعد، باب ۵۲ اخبار الغدیر مراجعه شود.
محقّق بزرگ «علّامه امینى» در کتاب مهم «الغدیر»، حدیث غدیر را از ۱۱۰ نفر از صحابه و یاران پیامبر صلى الله علیه و آله با اسناد و مدارک زنده و همچنین از ۸۴ نفر از تابعین و ۳۶۰ دانشمند و مؤلّف معروف اسلامى نقل مىکند.
منبع: جهان نیوز
ولایت پذیری
در نقطة غدیر توقفی باید ، که با حقیقت انسان سروکار دارد . هزار و چهارصد سال است که شیعه زلال پر برکت غدیر را به پای درختان ولایت می افشاند ، و از آن بیابان خشک باغهای پر ثمر اعتقادی و گلهای زیبای محبت را پرورش می دهد .
آغاز پانزدهمین قرنی است که شیعه با حجتی قوی و برهانی قاطع که پیامبر-صلی الله علیه و آله و سلم- به دستش داده ، پرچم بلند « اشهد ان علیاً ولی الله » را بر افراشته و از مرزهای اعتقادی خویش پاسداری می کند .
عید غدیر از بزرگترین اعیاد مسلمین است . رسول گرامی اسلام در آخرین سال عمر شریفشون فراخوان عمومی دادند و بعد از اتمام حج ، علی بن ابی طالب-علیه السلام- را به عنوان ولی مردم به مردم معرفی کردند و از همگان بر این ولایت بیعت گرفتند .
خوبه که در مورد ولایت بیشتر با هم صحبت کنیم و ببینیم ولایت یعنی چه و دیدگاه ما نسبت به اون چگونه است؟
بهتره برای نزدیکتر شدن به مطلب از واژة ولایت شروع کنیم . اگر از شما بپرسند که ولایت یعنی چه ؟شما معمولاً جواب می دین یعنی داشتن سرپرست، صاحب اختیار و داشتن ولی.
و وقتی کلمه ولی را می شنوید به یاد والدین خود میافتید چرا که اول باری که با کلمة ولی آشنا شدید فکر می کنم تو مدرسه بوده باشد.یادم می آید وقتی تو مدرسه بار اولی که بغل دستیمو اذیت کردم و ضمناً تکالیفم را بخوبی انجام نداده بودم واتفاقاً همون روز معلم ازم درس پرسیده بود بلد نبودم معلمم مرا به دفتر فرستاد و آقای مدیر برگه ای به من داد و گفت فردا با ولیت بیا مدرسه .
من اون روز نمی دونستم ولیم کیه ؟ وقتی به خونه اومدم و از مادرم پرسیدم اون گفت ولی یعنی پدر یا مادرت یعنی صاحب اختیارت .
پس ولی، ما را یاد والدین مون می اندازه که هم چین بی ربط هم نیست. اگه ریشة کلمه را هم بررسی کنیم می بینیم ولی ، والدین ، اولیاء ، ولایت ، تولی و ... همه هم خانواده و تقریباً هم معنای هم هستند .
اما ولایت یعنی چه ؟ ولایت یعنی سرسپردگی به ولی، یعنی اطاعت امر ولی . وقتی ولی یعنی صاحب اختیار . ولایت یعنی این که شما اختیارت را بدست این ولی بدی و از اون اطاعت کنی . حالا که معنی ولایت رو پیدا کردیم ببینیم آیا همه این ولایت را پذیرفته اند یا نه ؟ و هر کس به ولی خودش چگونه نگاه می کند .
بهتر اینه که اول ولایت پذیری را از منظر فرزندان بررسی کنیم .مثلاً بچه ای که
ولایت پدر را پذیرفته خوب ، مجبوره هر امری ، هر قانونی ، هر دستوری که پدر تو خانه می ده گوش کنه ... ساعت 9 بخواب ، مسواک بزن ، حمام برو ، وسایلت را جمع کن ، تختت را مرتب کن ، این غذا را بخور ، آن غذا را نخور از این ساعت تا این بازی کن و ... و خوب این که خیلی سخته همش باید حرف گوش کنی و اطاعت کنی.
پس از دیدگاه بعضی از بچه ها ولایت پذیری می شود تحکم پذیری ، دستور پذیری و چون تحکم پذیری نوعی تکلف محسوب می شه و در ظاهر از آزادی آدم می گیره لذا از پذیرش آن سرباز زده و از زیر بار مسئولیتش شانه خالی می کنه و برای راحتی خودش یک نه می گه و خودشو راحت می کنه پس ولایت پدر را قبول نکرده و آن جوری زندگی می کنه که خودش می خواد . حالا به چه مشکلاتی روبه رو می شود رو دیگه خودتون حدس بزنید .
حالا بیاین با هم یک گزارش را ببینیم .
1 – ولی شما چه کسانی هستند ؟
2 – وقتی شما کلمه ولی یا ولایت را می شنوید چه چیزی در ذهن شما نقش می بندد ؟
3 - از کلمه والدین چه چیزی به ذهن شما می رسد ؟ آیا پدر و مادر یعنی اینکار را بکن این کارو نکن؟
4 – آیا پدر ایده آل پدری است که اصلاً امر و نهی نمی کند ؟
5- به
نظر شما چقدر و در چه حوزه هایی ( درس خواندن ، دوست یابی ، غذا خوردن ، لباس پوشیدن ، و 000 ) پدر و مادر حق دارند امر و نهی کنند؟
6 – آیا فکر می کنید گوش کردن به حرف ها و قوانین آنها به نفع آنهاست یا فرزندانشان ؟
7 – به نظر شما پذیرفتن ولایت پدر و مادر و این همه امر و نهی هایشان سخت است ؟بهتر نیست یک نه بگوئیم و خودمان را خلاص کنیم ؟ چرا ؟
8 – اگرما این طوری به ولایت و سرسپردگی نگاه کنیم آیا ولایت تحکم پذیری است یا سعادت پذیری؟
در هر جامعه ای الهی باشد یا نباشد تو یک کشور کفر و بت پرستی آدم ایده آل و انسان مطلوب کسی است که به قوانین و ضوابط جامعه احترام بذاره. انسانی بدون ضابطه بدون قید و شرط که هر کاری دلش خواست بکند مجرم است و مطلوب هیچ جامعه بلکه هیچ کس نیست . مفهوم ولایت نه تنها در جامعة کوچکی چون خانواده بلکه در جوامع بزرگ تر مثل مدرسه و بزرگتر از آن یک اداره و بزرگ تر یک شهر و حتی در کشور نیز سرسپردگی به ولی صدق می کنه.
تو خونه سرسپردگی به پدر و از جانب خانم خانه اطاعت از همسر ،در مدرسه سرسپردگی به مدیر مدرسه چه دانش آموزان چه معلمان، در اداره اطاعت و احترام به رئیس اداره از جانب همه مراجعه کنندگان چه کارمندان چه ارباب رجوع در محیط شهر رعایت قوانین و سرپیچی نکردن از آن و در کشور نیز همین .
پس در زندگی که متشکل از همة این جوامع است می بایست نسبت به همة قوانین سرسپرده و ولایت پذیر بود. حال نظر شما را به گزارشی از یک دیدگاه دیگری جلب می کنم.
( گزارش از پدر و مادر ها )
1 - شما چند فرزند دارید ؟
2- آیا شما در خانه به تربیت فرزندانتان اهمیت می دهید ؟ چرا ؟
3 – چرا اجازه نمی دهید فرزندانتان به دلخواه خود عمل کنند ( درس بخوانند یا نخوانند – تفریح کنند ، ورزش کند...)
4 –اگر بچه ها به توصیه شما عمل نکنند چه می کنید؟(رهایش می کنیدیاشیوه ای جدیدبکارمی گیرید)
5 – این تغییر شیوه و تفهیم صلاح و فساد فرزندتان را تا کجا ادامه می دهید ؟ چرا ؟
6 – آیا انجام وظایف و مواردی که شما در خانه تعیین کرده اید به نفع شماست یا به نفع فرزندان شماست ؟
7 – چرا اجازه نمی دهید بچه ها آن طوری زندگی کنند که خودشان دوست دارند ؟
8 – اگر این طوری به ولایت نگاه کنیم به نظر شما معنی ولایت تحکم پذیری ( دستور پذیری ) است یا سعادت پذیری ؟
با توجه به این مدل و گزارشی که
ملاحظه کردید ، اگر فرزندی ولایت پدر را بپذیرد از دیدگاه فرزند این کار سخت است و خوشایند او نیست .چرا که به اندازة بصیرت خود می بیند ، به اندازه عقل خود می اندیشد به اندازه تجربه اندک خود احتیاط کند .
او برای تشخیص مصلحت خود خیلی چیزها را در اختیار ندارد. لذا همه جوانب را نمی سنجد و صلاح کار را نمی داند . پس از دیدگاه فرزند ولایت پذیری می شود تحکم پذیری ، دستور پذیری .
اما اگر این موضوع را از دیدگاه پدر بررسی کنیم خواهیم دید که اگر قوانینی وضع می کند به عنوان مثال اگر می گوید مسواک بزن ، شب زود به خانه بیا ، متوجه دوستانت باش و از این قبیل ... همه و همه بدلیل لطف و محبت پدرانه ی اوست .
نه تنها برای پدر نفعی ندارد که همه ی آن به نفع خود فرزند است و باعث سعادت و خوشبختی او خواهد شد. لذا از این دیدگاه ولایت پذیری ، سعادت پذیری است . آیا داشتن چنین پدری سعادت نیست ؟
آیا داشتن پدری که همه ی جوانب زندگی فرزند را می سنجد بد وخوب را می شناسد و بهترین نصایح را به فرزندش می کند ،در فراز و نشیب زندگی همراه اوست و دست در دست او دارد که او با امنیت زندگی کند، نعمت نیست ؟و این نعمت شکر ندارد؟
آیا به نظر شما پدر و مادر ایده ال پدر و مادری است که یک یا دو یا سه جنبه از جنبه های زندگی فرزند را توجه کند ؟مثلاً فقط به درس فرزند توجه کند و به سلامت آن توجه نداشته باشد؟
فقط به تفریح و خوراک و تأمین امکانات مادی زندگی توجه کند و به محبت و نیازهای معنوی فرزند توجه نداشته باشد؟ یا پدر و مادری که هیچ یک از جنبه ها را فراموش نکرده باشد ؟ آیا داشتن چنین پدری سعادت نیست ؟
حال قضاوت و پیدا کردن معنای صحیح ولایت را به عهده شما می گذاریم . خودتان در خودتان جستجو کنید ،آیا دیدگاه اول را در خود می بینید یا دیدگاه دوم؟
خداوند علاوه بر پدر و مادر ولی و سرپرستی برای ما قرار داده که در رأس همه و بالاتر از همه خود خداوند ، سپس رسول گرامی و سپس ائمه - علیهم السلام- که امر و نهی هایی دارند .مثلاَ دستوراتی در ارتباط با حقوق افراد با یکدیگر و یا حقوق و وظایف افراد با جامعه و ...دارند، که همه ی این دستورات به نفع خود ماست و در واقع ولایت پذیری ما نسبت به ولایت و سرپرستی اولیاء دین سعادت پذیری است نه مشقت پذیری .
گرچه شاید در بعضی از موارد احساس کنیم که دچار سختی شده ایم ، اما این از دیدگاه ماست که ضعیفیم و همة جوانب را نمی توانیم در نظر بگیریم و بسنجیم . اگر عمیق نگاه کنیم و بهتر اینکه از دیدگاه ولی یا شخص سومی به این امر نگاه کنیم خواهیم دید که نه تنها مشقت نیست که نعمت است و بالاترین نعمتهاست، چرا که نعمتهای مادی اعم از مال و سلامتی گذارست .
اما نعمت ولایت است که ماندنی است و باعث احیاء واقعی انسان می شود . پس بیائیم در این ایام الولایه ، در این عید ولایت بیعت دوباره ای با صاحب ولایت داشته باشیم و دست بیعت به امیرالمؤمنین بدهیم و فریاد کنیم که نه فقط با زبان و دست که با دلهایمان با امیرمؤمنان بیعت می کنیم و ولایت ایشان را می پذیریم و در مقابل فرامین ایشان سر تعظیم فرود می آوریم .
اینک گوش جان بسپاریم به فرازهایی از خطبة گرانقدر غدیر که رسول خدا بعد از حمد و ثنای الهی و اقرار بندگی به ربوبیّت الهی ولایت را ترسیم کرده اند و فرموده اند :
ای مردم ، جبرئیل سه مرتبه بر من فرود آمد ، ضمن ابلاغ سلام حق مرا فرمود که خداوند می فرماید تا من در این مکان توقف نمایم و در میان شما بپاخیزم و به سیاه و سفید شما اعلام کنم، که علی بن ابی طالب وصی و جانشین و پیشوای شما بعد از من است . مقام و منزلت او برای من بسان مقام و منزلت هارون نسبت به موسی است با این تفاوت که بعد از من پیامبری نیست و او ولی و صاحب امر شماست، بعد از خدا و رسولش .
پس بدانید ای مردم به درستی که خداوند علی را بر شما ولی و صاحب امر قرار داد و فرمانبری از او را بر مهاجرین و انصار و پیروان مهاجر و انصار که راه نیکی را بپیمایند و بر اهل شهرها و روستاها حاضر و غایب ، عجم و عرب ، آزاد و بنده ، کوچک و بزرگ ، سفید و سیاه واجب ساخت و هم چنین بر هر موحد و خداپرستی حکم او جایز و قول او نافذ و امر او لازم الاتباع است .
کسی که او را مخالفت کند مورد لعن است و کسی که به راه او رود و او را تصدیق کند مورد رحمت حق است و کسی که از او شنوایی داشته و فرمان از او برد زیر چترِ غُفران و آمرزش حق قرار می گیرد .
ای مردم این آخر مقامی است که در این مکان ایستاده و با شما سخن می گویم ،پس بشنوید و فرمان برید و منقاد امر پروردگارتان باشید.
به درستی که خدای عزوجل پروردگار شما و صاحب اختیار شما و معبود شماست ؛و بعد از او محمد – صلی الله علیه و آله و سلم – که الآن در جمع شما ایستاده و با شما صحبت می کند ولی و سرپرست شما است و در پس او به فرمان خدا علی ولی و امام شماست .
nای مردم با روی گرداندن از علی خود را در گمراهی گرفتار نکنید . از علی فاصله نگیرید و از ولایت و امامت او سرباز نزنید ، ... او معلم و آموزگار شماست ،زیرا کسی که من مولای او هستم علی مولای اوست .آگاه باشید کسی را توان چیرگی و تسلط بر او را ندارد . آگاه باشید او ولی خدا در زمین و حکم و فرمان او، حکم و فرمان خداوند است .
ای مردم هر کس که از خدا و رسول و علی و ائمه معصومین فرمان برد ،به تحقیق که به فوزی عظیم نائل آمده است .
ای مردم سبقت گیرندگان به بیعت و ولایت علی و شناختن او به عنوان امیرالمؤمنین رستگارانند و در بهشت از نعمتهای الهی بهره مند خواهند گشت .
اینک ما با امیرمؤمنان بیعت می کنیم و خدا را بر این بیعت شاهد می گیریم و به جهت ارزانی داشتن این نعمت نعمتها و اتمِ نعمتها او را شکرگذاریم .
بیایید همه با هم با فرازهایی از زیارت امیرالمؤمنین در روز غدیر به آن بزرگوار سلام دهیم.
اَلسَّلامُ عَلَیکَ یا اَمیرَالمؤمِنینَ، وَ سَیِّدِ الوَصِیّینَ، وَ وارِثَ عِلمِ النَّبِیّینَ، وَ وَلِیَّ رَبِّ العالَمینَ، وَ مَولایَ وَ مَولَی المؤمِنینَ، وَ رَحمَهُ اللهِ وَ بَرَکاتُهُ ؛
أشهَدُ
شَهادَهَ حَقٍّ، وَ اُقسِمُ بِاللهِ قَسَمَ صِدقٍ، أنَّ مُحَمّدَاً وَ الَهُ صَلَواتُ اللهِ عَلَیهِم ساداتُ الخَلقِ، وَ أَنَکَ مَولایَ وَ مَولَی المؤمِنینَ، وَ أَنَکَ عَبدُ اللهِ وَ وَلیُّهُ وَ اَخُو الرَّسُولِ وَ وَصِیُّهُ وَ وارِثُهُ ،
وُ اَشهَدُ أَنَکَ ما اَقدَمتَ وَ لا اَحجَمتَ، وَ لانَطَقتَ، وَ لا اَمسَکتَ؛ اِلّا بِاَمرٍ مِنَ اللهِ وَ رَسُولِهِ،
اَللهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ، وَ خاتَم النَبِیّینَ، وَ عَلی عَلیِّ سَیِّدِ الوَصِیّینَ، وَ آلِهِ الطّاهِرینَ، وَ اجعَلنا بِهِم مُتَمَسِّکینَ، وَ بِوِلایَتِهِم مِنَ الفائِزینَ الأمِنینَ الَّذینَ لا خَوفٌ عَلَیهِم وَ لا هُم یَحزَنُونَ.
«محبوبه مقدادی»
منبع: غدیر خم
واژه «غدیر» در لغت به چند معنا آمده است؛ مانند «آبگیر» و «جای جمع شدن آب باران».غدیر خُمّ در میان راه دو شهر بزرگ دنیای اسلام، مکه و مدینه، در محلی به نام «جُحفه» وجود دارد که در زمان رسول گرامی اسلام(ص) کاروانیان حج در آنجا از هم جدا می‌شدند و به طرف دیار خود می‌رفتند. پیامبر اسلام(ص) به دستور خداوند، در روز ۱۸ ذی الحجه و در بازگشت از آخرین حج خویش که به «حجة الوداع» مشهور است در منطقه غدیر خم پس از خطبه ای بلند، على بن ابی‌طالب(ع) را امام، وصی و جانشین خود به مردم معرّفى نمود و یک به یک ائمه پس ایشان را از امام حسن(ع) و امام حسین(ع) و ۹ فرزند گرامی اباعبدالله الحسین(ع) را تا به امام زمان(عج) نام بردند.
پیامبر(ص)در روز غدیر بعد از خطبه یک ساعته ای که ایراد فرمود، جمله معروف «هر که من مولای او هستم، علی مولای اوست» را سه بار تکرار کرد تا در گوش مسلمانان و تاریخ بماند. پس از آن که علی(ع) را به جانشینی خود تعیین کرد، در همان روز، این عید را اعلام نمود و مراسمش را به پا داشت، در خیمه اش نشست و با خوشحالی از تبریک گویندگان استقبال کرد و به آنها فرمود: «به من تبریک بگویید... به من تبریک بگویید، زیرا خداوند مرا به نبوت و اهل بیتم را به امامت اختصاص داده است.»
امیرالمؤمنین(ع) و دیگر ائمه اطهار(ع) نیز این روز را گرامی داشته و برای آن اعمال و فضائلی ذکر کرده اند که در پی می اید:
۱-روزه گرفتن که کفاره ۶۰ سال گناه است.
۲-غسل کردن
۳- خواندن زیارت حضرت امیر مؤمنان (ع) در روز غدیر
۴-خواندن دو رکعت نماز (در مفاتیح الجنان ) آمده است.
۵- در روز عید غدیر بر خواندن دعای ندبه تأکید شده است؛ دعایی که در واقع ناله شیعه در دوری از امامی است که در روز عید غدیر نوید آمدنش را پیامبر اسلام بر اساس دستور الهی به مسلمین برای همه نسلها و عصرها داد. به همین جهت است که شیعه در این روز از فراق امام دعای ندبه سر می دهد چرا که بخش هایی از دعای ندبه دقیقاً فرازهای خطبه غدیر است که پس از ذکر آنها در این دعا، زخم کهنه دل شیعه سر باز می کند و با ندبه و گریه عرض می کند که «أین الحسن و أین الحسین، أین ابناء الحسین» تا می رسد به آنجا که مانند کودکی که پدر خویش را گم کرده است به جستجوی امام زمان خویش مدام «أین» «أین» می گوید...
۶- خواندن این دعا در هنگام ملاقات برادران مومن :الحمدالله الذی جعلنا من المتمسکین بولایه امیرالمومنین والایمه علیهم السلام.
همچنین در این روز بر پوشیدن لباس زیبا و پاکیزه، نیز شادی کردن و پیروان علی(ع ) را شاد کردن، عفو نمودن دیگران، صله رحم، هدیه دادن، رفع مشکلات مردم، دیدار با مومنان و دوستان و فرستادن درود فراوان بر پیامبر وآل او (ص) و لعن دشمنان ایشان تأکید شده است.
خواندن عقد اخوت
عقد اخوت از ابتکارات اسلام برای ایجاد استوارترین ارتباطات و یکی از آداب مخصوص عید غدیر است. پیامبر گرامی اسلام (ص) در دو مقطع خاص زمانی قبل و بعد از هجرت به منظور حفظ انسجام مسلمانان و مقابله با مشکلات به ایجاد عّلقه خاص برادری بین مسلمانان اقدام نمود و همه مسلمانان را دو به دو با هم برادر کرد. ملاک پیامبر اکرم (ص)در تعیین برادر برای هر یک از مسلمانان، تناسب خصلت ها، و قرب مراتب ایمانی ایشان بود.
به همین دلیل، امیرالمؤمنین علی (ع) را با هیچ یک از مسلمانان برادر نکرده او را برای خود ذخیره نمود. حضرت رسول مکرم اسلام (ص) نیز به هنگام ایجاد اخوت بین مؤمنان در مدینه، دخترش فاطمه زهرا (س) را با همسرش ام سلمه خواهر کرد. بنابراین عقد اخوت در روز غدیر اختصاصی به مردان نداشته زنان نیز می توانند با هم عقدخواهری بخوانند.
گرچه خواندن صیغه اخوت در روز عید غدیر سفارش شده و بسیار نیکو است و از ثواب فراوانی برخوردار است، اما اختصاص به این روز ندارد و در تمام ایام سال می توان به این سنت حسنه عمل کرد و این پیمان را با هر لفظ و به هر لغتی در صورتی که قصد جدی باشد می توان انشاء و جاری کرد. اما شکل متداول آن بدین صورت است که برادر مؤمن دست خود را بردست راست برادر خود بگذارد و بگوید:
واخیتک فی الله و صافیتک الله فی الله و عاهدت الله و ملائکته وکتبه و رسله و انبیائه و الائمة المعصومین علیهم السلام علی انی ان کنت من اهل الجنة و الشفاعة و اذن لی بان ادخل الجنة لا ادخلها الا و انت معی آن گاه برادر مؤمن می گوید: قبلت. آن گاه بگو: اسقطت عنک جمیع حقوق الاخوة ما خلا الشفاعة و الدعاء و الزیارة. وقتی که طرف مقابل قبول کرد برادر معنوی یکدیگر خواهند شد.
همان گونه که در متن صیغه عقد برادری آمده است اقتضای این برادری شریک ساختن طرف دیگر در دعا ، زیارت وشفاعت است. یعنی اگر دعا نمود به برادر خویش نیز دعا کند و اگر به زیارت اولیای خدا مانند پیامبر و ائمه نائل شد از جانب او نیز زیارت کند. همچنین در قیامت اگر حق شفاعتی نصیب او گردید ، از وی شفاعت نماید.
عقد اخوت یک تعهد اخلاقی است که تعهد و التزام به آن نیز اخلاقی است ؛ بنابراین اگر دو طرف توافق کنند می تواند لغو شود و صیغه خاصی برای لغو آن نیست.
در عقد اخوت احکام فقهی مانند ارث و محرمیت ... وجود ندارد. به عنوان مثال این عقد موجب نمی شود دو نفری که با هم عقد اخوت خوانده اند نسبت به خواهران، دختران و مادر دیگری محرم شوند و صیغه عقد اخوت، میان مرد و زن نامحرم جایز نیست.
منبع: مشرق نیوز
بهترین دعا
عنه صلى الله علیه و آله : أفضَلُ الدُّعاءِ ، دُعاءُ یَومِ عَرَفَةَ .
۱
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله : برترین دعا ، دعا در روز عرفه است.
....
روز نیایش
عنه علیه السلام : إنَّ یَومَ عَرَفَةَ یَومُ دُعاءٍ ومَسأَلَةٍ .
۲
امام باقر علیه السلام : روز عرفه ، روز دعا و درخواست است.
....
اجتماع برای دعا
عنه علیه السلام : فی یَومِ عَرَفَةَ یَجتَمِعونَ بِغَیرِ إمامٍ فِی الأَمصارِ ، یَدعونَ اللّهَ تَعالى عز و جل .
۳
امام صادق علیه السلام : در روز عرفه ، بدون امام ، در شهرها جمع شوند و به درگاه خداوند عز و جل دعا کنند.
....
تکبیر پیامبر
الإمام علیّ علیه السلام : کانَ [ النَّبِیُّ صلى الله علیه و آله ] یُکَبِّرُ مِن یَومِ عَرَفَةَ صَلاةَ الغَداةِ ، ویَقطَعُها صَلاةَ العَصرِ آخِرَ أیّامِ التَّشریقِ .
۴
امام على علیه السلام : پیامبر صلى الله علیه و آله از هنگام نماز صبح روز عرفه ، تکبیر مى گفت و در نماز عصر آخرین روز از روزهاى تشریق ، آن را پایان مى داد .
....
هدیه پیامبرص به امام علی ع
الإمام الصادق علیه السلام : قالَ رَسولُ اللّهِ صلى الله علیه و آله لِعَلِیٍّ علیه السلام : ألا اُعَلِّمُکَ دُعاءَ یَومِ عَرَفَةَ ، وهُوَ دُعاءُ مَن کانَ قَبلی مِنَ الأَنبِیاءِ علیهم السلام ؟ قالَ : تَقولُ : لا إلهَ إلَا اللّهُ وَحدَهُ لا شَریکَ لَهُ ... اللّهُمَّ إنّی أعوذُ بِکَ مِنَ الفَقرِ ، ومِن وَساوِسِ الصُّدورِ ، ومِن شَتاتِ الأَمرِ ، ومِن عَذابِ القَبرِ ، اللّهُمَّ إنّی أسأَ لُکَ خَیرَ الرِّیاحِ ، وأعوذُ بِکَ مِن شَرِّ ما تَجیءُ بِهِ الرِّیاحُ ، وأسأَ لُکَ خَیرَ اللَّیلِ وخَیرَ النَّهارِ .
۵
امام صادق علیه السلام : پیامبر خدا به على علیه السلام فرمود : «آیا دعاى روز عرفه را که دعاى پیامبرانِ پیش از من بوده است ، به تو نیاموزم؟ مى گویى : معبودى جز خداى یگانه و بى انباز نیست ... . بار خدایا! از فقر ، و از وسوسه هاى سینه ها ، و از آشفتگى کارها ، و از عذاب قبر ، به تو پناه مى برم . بار خدایا! خوبىِ (برکت) بادها را از تو مى خواهم ، و از بدى آنچه بادها مى آورند ، به تو پناه مى برم ، و خوبىِ روز و خوبىِ شب را از تو درخواست مى کنم » .
....
فرازی از امام حسین ع
الإمام الحسین علیه السلام ـ فی دُعائِهِ یَومَ عَرَفَةَ ـ : یا مَن أذاقَ أحِبّاءَهُ حَلاوَةَ المُؤانَسَةِ .
۶
امام حسین علیه السلام ـ در دعاى روز عَرَفه ـ : اى آن که به دوستانش شیرینى همدمى را چشانده است !
....
پاک ترین معبود
الإقبال عن الإمام الحسین علیه السلام ـ مِن دُعائِهِ یَومَ عَرَفَةَ ـ : سُبحانَکَ سُبحانَکَ مِن مُبدِئٍ مُعیدٍ حَمیدٍ مَجیدٍ ، وتَقَدَّسَت أسماؤُکَ وعَظُمَت آلاؤُکَ ، فَأَیُّ أنعُمِکَ یا إلهی اُحصی عَدَدا أو ذِکرا . . . سُبحانَهُ سُبحانَهُ سُبحانَهُ لَو کانَ فیهِما آلِهَةٌ إلَا اللّهُ لَفَسَدَتا وتَفَطَّرَتا ، فَسُبحانَ اللّهِ الواحِدِ الحَقِّ الأَحَدِ الصَّمَدِ الَّذی لَم یَلِد ولَم یولَد ولَم یَکُن لَهُ کُفُوا أحَدٌ . . . . تُسَبِّحُ لَکَ السَّماواتُ وَالأَرضُ ومَن فیهِنَّ وإن مِن شَیءٍ إلّا یُسَبِّحُ بِحَمدِکَ .
۷
الإقبال ـ به نقل از امام حسین علیه السلام ، از دعاى ایشان در روز عرفه ـ : پاکا تو ، پاکا تو که آغازگر [خلق] و باز گرداننده اى ، ستوده و بزرگوارى ، و نام هایت مقدّس و نعمت هایت بزرگ است! پس ، کدامین نعمت تو را ـ اى معبود من ـ بر شمارم ، یا نام برم ... ؟ پاکا او ، پاکا او ، پاکا او که اگر در آسمان ها و زمین ، جز خداى یگانه ، خدایانى دیگر بودند ، بى گمان ، آسمان ها و زمین ، تباه مى شدند و از هم مى پاشیدند ! پس ، پاکا خداى یگانه راستینِ یکتاى بى نیازى که نه زاده اى دارد و نه زاده کسى است و هیچ کس همتا و همسرش نیست ... ! آسمان ها و زمین و هر آن کس که در آنهاست ، تو را به پاکى مى ستایند ، و هیچ موجودى نیست ، مگر آن که تو را تسبیح و سپاس مى گوید .
....
بهترین همدم
عنه علیه السلام ـ مِن دُعائِهِ فی یَومِ عَرَفَةَ ـ : یا خَیرَ مَن آنَستُ بِهِ وَحدَتی وناجَیتُهُ بِسِرّی .
۸
امام صادق علیه السلام ـ از دعاى ایشان در روز عرفه ـ : اى بهترین کسى که در تنهایى ام با او همدم شدم و رازم را با او در میان نهادم
....
زمزمه امام صادق ع در روز عرفه
الإمام الصادق علیه السلام ـ فی دُعاءِ یَومِ عَرَفَةَ ـ : أسأَلُکَ الرَّحمَةَ یا سَیِّدی ومَولایَ وثِقَتی ، یا رَجائی ، یا مُعتَمَدی ومَلجَئی ، وذُخری وظَهری وعُدَّتی ، وأمَلی وغایَتی .
۱۰
امام صادق علیه السلام ـ در دعاى روز عرفه ـ : رحمت از تو درخواست مى کنم ، اى سَرورم و مولایم و مورد وثوقم! اى امید من! اى تکیه گاه و پناه من، و اى اندوخته و پشتوانه و ساز و برگ من و اى آرزو و آرمان من!
....
عاشقانه هایی از سید ساجدین ع
الإمام زین العابدین علیه السلام ـ مِن دُعائِهِ یَومَ عَرَفَةَ ـ : سُبحانَکَ مِن لَطیفٍ ما أَلطَفَکَ ، ورَؤوفٍ ما أَرأَفَکَ ، وحَکیمٍ ما أَعرَفَکَ! ۱۱
امام زین العابدین علیه السلام ـ در دعاى روز عرفه ـ : منزّهى تو که لطیفى و چه لطیفى ! و مهرورزى و چه مهرورزى ! و فرزانه اى و چه شناسایى
....
عنه علیه السلام ـ مِن دُعائهِ فی یَومِ عَرفَةَ ـ : و زَیِّنْ لیَ التَّفرُّدَ بمُناجاتِکَ باللَّیلِ و النَّهارِ .
۱۲
امام زین العابدین علیه السلام ـ در دعایش در روز عرفه ـ گفت : و خلوت راز و نیاز با خودت در شب و روز را در نظر من آراسته گردان.
....
الإمام زین العابدین علیه السلام ـ فی دُعاءِ یَومِ عَرَفَةَ ـ : یا أمَلی ، یا رَجائی ، یا خَیرَ مُستَغاثٍ ، یا أجوَدَ المُعطینَ ، یا مَن سَبَقَت رَحمَتُهُ غَضَبَهُ ، یا سَیِّدی ومَولایَ وثِقَتی ورَجائی ومُعتَمَدی ، ویا ذُخری وظَهری وعُدَّتی وغایَةَ أمَلی ورَغبَتی .
۹
امام زین العابدین علیه السلام ـ در دعاى روز عرفه ـ: اى آرزوى من! اى امید من! اى بهترین کسى که از او یارى مى طلبند! اى بخشنده ترینِ بخشندگان! اى کسى که مهرش بر خشمش پیشى دارد! اى آقاى من و مولاى من و مورد وثوق من و امید من و تکیه گاه من و اى اندوخته من و پشتوانه من و ساز و برگ من و غایت آرزو و اشتیاق من!
....
عنه علیه السلام ـ مِن دُعائهِ فی یَومِ عَرَفةَ ـ : و هَبْ لی عِصمَةً تُدنِینی مِن خَشیَتِکَ ، و تَقطَعُنی عَن رُکوبِ مَحارِمِکَ ، و تَفُکُّنی مِن أسرِ العَظائم ، و هَبْ لِیَ التَّطهیرَ مِن دَنَسِ العِصیانِ .
۱۳
امام زین العابدین علیه السلام ـ در دعاى روز عرفه ـ گفت : مرا نگهدارى و مصونیتى بخش که به ترس از تو نزدیکم گرداند و از ارتکاب حرامهاى تو بازم دارد و از بندِ گناهان بزرگ آزادم سازد و از پلشتىِ گناه و نافرمانى، پاکیزه ام گردان.
....
عنه علیه السلام ـ مِن دُعائهِ یَومَ عَرَفةَ ـ : و ذَلِّلْنی بَینَ یَدَیکَ ، و أعِزَّنی عِندَ خَلقِکَ ، و ضَعْنی إذا خَلَوتُ بِکَ ، وَ ارفَعْنی بَینَ عِبادِکَ ، و أغنِنی عَمَّن هُوَ غَنِیٌّ عَنّی ، و زِدْنی إلَیکَ فاقَةً و فَقرا .
۱۴
امام زین العابدین علیه السلام ـ در دعاى او در روز عرفه ـ گفت : مرا در پیشگاه خودت خوار گردان و نزد خلقت عزیز فرما؛ مرا در خلوتِ با خودت پست گردان و در میان بندگانت سربلند، و از کسى که از من بى نیاز است، بى نیازم گردان و بر نیازمندى و فقر من به خودت بیفزاى.
....
دعایی از امام ششم ع
عنه علیه السلام ـ مِن دُعائهِ یومَ عَرَفةَ ـ : أعُوذُ بکَ مِن دُنیا تَمنعُ خَیْرَ الآخِرةِ ، و مِن حَیاةٍ تَمنعُ خیرَ المَماتِ ، و مِن أملٍ یَمنعُ خیرَ العَملِ . ۱۵
امام صادق علیه السلام ـ در دعاى خویش در روز عرفه ـ گفت : خدایا! به تو پناه مى برم از دنیایى که مانع خیر آخرت مى شود و از زندگانى اى که مانع نیکو مردن مى گردد و از آرزویى که مانع کار نیک شود.
....
رزاق مهربان
الإمام الحسین علیه السلام ـ مِن دُعائِهِ یَومَ عَرَفَةَ ـ : أنتَ الَّذی رَزَقتَ ، أنتَ الَّذی أَعطَیتَ .
۱۶
امام حسین علیه السلام ـ در بخشى از دعاى عرفه اش ـ : تویى که روزى دادى . تویى که عطا کردى .
....
خواسته ای از امام حسین ع
الإمامُ الحسینُ علیه السلام ـ فی دعاءِ یَومِ عَرَفَةَ ـ : اللّهُمّ اجعَلْنی أخشاکَ کَأنّی أراکَ ، و أسعِدْنی بتَقواکَ ، و لا تُشقِنی بِمَعصِیَتِکَ . ۱۷
امام حسین علیه السلام ـ در دعاى روز عرفه ـ گفت : بار خدایا! کارى کن که از تو چنان بترسم که گویى مى بینمت، و با تقوا و ترس از خودت خوش بختم گردان، و با معصیت و نا فرمانیت شور بختم مکن .
....
تکبیر امیر مومنان ع
کنز العمّال عن عبیدة : قَدِمَ عَلَینا عَلیُّ بنُ أبی طالِبٍ علیه السلام فَکَبَّرَ یَومَ عَرَفَةَ مِن صَلاةِ الغَداةِ إلى صَلاةِ العَصرِ مِن آخِرِ أیّامِ التَّشریقِ ، یَقولُ : اللّهُ أکبَرُ اللّهُ أکبَرُ ، لا إلهَ إلَا اللّهُ وَاللّهُ أکبَرُ ، اللّهُ أکبَرُ وَللّهِِ الحَمدُ . ۱
۸
کنزالعمّال ـ به نقل از عبیده ـ : على بن ابى طالب علیه السلام بر ما وارد شد . او از نماز صبح روز عرفه تا نماز عصر آخرین روز تشریق ، تکبیر گفت . مى گفت : «بزرگا خدا ، بزرگا خدا! معبودى جز خدا نیست . بزرگا خدا ، بزرگا خدا ، و ستایش ، خداى راست!»
....
منبع: روایتگر
نقشه تجزیه ایران در شبکه تروریستی العربیه (عبریه) عربستان سعودی
به گزارش مصاف به نقل از شیعه نیوز، تلویزیون العربیه وابسته به دولت عربستان در برنامه ی خبری خود نقشه ای جعلی را نشان داد و متقلبانه مدعی شد "الاهواز یک کشوری عربی، از نظر سوق الجیشی خیلی مهم که همسایه جنوبی ایران بود ولی که در سال ۱۹۲۰ به اشغال ایرانیان در آمد، ملت اهواز امروز تحت ظلم فارسها در اسارت به حیات خود ادامه میدهند".
این نقشه همان نقشه ایست که طرف گروه های تروریستی عرب غیر ایرانی تحت الحمایه دولت بریتانیا آماده شده است.
دو سال پیش یک محقق ایرانی دانشگاه لندن، نقشه ی خیالی این گروه ها را با نقشه ایران منطبق کرد و اعلام نمود که این گروه ها فقط به دنبال تجزیه خوزستان از ایران نیستند و چندین استان در جنوب و جنوب غربی ایران که از نظر نفت و گاز غنی هستند را مدنظر دارند تا با شروع یک جنگ داخلی مانند سوریه در ایران، آنها را جدا و تحت سیطره خود برند.
این محقق ایرانی می نویسد: «اگر به نقشه آنان به دقت بنگریم روشن میشود این گروه ها که در نهایت کشورهای غربی هستند، نه تنها چشم طمع به خوزستان، بلکه بخش بزرگی از ایران دوخته اند، که استانهای خوزستان، بوشهر، لرستان، ایلام و کهگیلویه و بویر احمد و همچنین بخشهایی از استانهای کرمانشاه، کردستان، همدان، مرکزی، قم، اصفهان، چارمحال بختیاری، فارس، و هرمزگان را در بر می گیرد!»
این برنامه العربیه و نشان دادن نقشه ی جعلی و عرب خواندن همه مردمان جنوب و جنوب غربی ایران حتماً رابطه ای با حضور تیم فوتبال ملی عراق و وقوع بازیهای خانگیشان در شهر اهواز باشد که به احتمال زیاد گروههای وهابی تحت لاحمایه عربستان و قطر و همینطور گروه های تروریستی تحت الحمایه بریتانیا درصدد ایجاد اغتشاش و بهم زدن آرامش استان خوزستان هستند.
منبع: شیعه نیوز
