الهی بودن دین زرتشت.

بسم الله الرحمن الرحیم

به نام دانای بزرگ

مجوس

لفظ  مجوس در قرآن تنها یک بار آمده و مراد از آن ایرانیان قدیم اند:

 

إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ الَّذِینَ هادُوا وَ الصَّابِئِینَ وَ النَّصارى‏ وَ الْمَجُوسَ وَ الَّذِینَ أَشْرَکُوا إِنَّ اللَّهَ یَفْصِلُ بَیْنَهُمْ یَوْمَ الْقِیامَة

مسلّماً کسانى که ایمان آورده‏اند، و یهود و صابئان و نصارى و مجوس(در برخی ترجمه ها گبران معنی شده.) و مشرکان، خداوند در میان آنان روز قیامت داورى مى‏کند (و حق را از باطل جدا مى‏سازد) خداوند بر هر چیز گواه (و از همه چیز آگاه) است.سوره حج آیه17.

 

در این آیه «وَ الَّذِینَ أَشْرَکُوا» در مقابل چهار مذهب آمده که خود نشان می دهد مذهب مجوس در اصل مذهب شرک نبوده و در ردیف ادیان توحیدى بوده است.

اخذ جزیه از آنها دلیل بارز این مطلب است که آنها اهل کتاب بوده اند در کتاب وسائل الشیعه  کتاب جهاد باب 49،9 روایت نقل شده است مبنی بر اینکه جزیه فقط از اهل کتاب گرفته می شود و آنها یهود و نصارى و مجوس‏اند.

درتفسیرالمیزان ذیل آیه شریفه آمده:

منظور از « مجوس» قوم معروفى هستند که به زرتشت گرویده، کتاب مقدسشان « اوستا» نام دارد. چیزى که هست تاریخ حیات زرتشت و زمان ظهور او بسیار مبهم است، به طورى که مى‏توان گفت به کلى منقطع است. این قوم کتاب مقدس خود را در داستان استیلاى اسکندر بر ایران به کلى از دست دادند، و حتى یک نسخه از آن نماند، تا آنکه در زمان ملوک ساسانى مجددا به رشته تحریر در آمد ، و به همین جهت ممکن نیست بر واقعیت مذهب ایشان وقوف یافت[احتمال تحریف]. آنچه مسلم است، مجوسیان معتقد هستند که براى تدبیر عالم دو مبدأ وجود دارد، یکى مبدأ خیر، و دیگرى مبدأ شر. اولى نامش" یزدان" و دومى" اهریمن" و یا اولى" نور"، و دومى" ظلمت" است[در آیین مزدکی]. و نیز مسلم است که ایشان ملائکه را مقدس دانسته، بدون اینکه مانند بت‏پرستان براى آنها بتى درست کنند، به آنها توسل و تقرب مى‏جویند. و نیز مسلم است که عناصر بسیطه[و مخصوصا آتش را] مقدس مى‏دارند. و در قدیم الایام مجوسیان در ایران و چین و هند و غیر آنها آتشکده‏هایى داشتند که وجود همه عالم را مستند به" اهورامزدا" دانسته، او را ایجاد کننده همه مى‏دانستند[1]  .

شهید مطهری (ره) نیز در این رابطه میگوید :بر حسب عقیده اکثر علماى اسلام، زردشتیان از اهل کتاب محسوب مى‏گردند.

محقّقین از مورّخین نیز همین عقیده را تأیید مى‏کنند و مى‏گویند نفوذ ثنویّت در آئین زردشت، از ناحیه سوابق عقیده دو خدایى در نژاد آریا قبل از زردشت بوده است.

البته تنها از طریق تعبّد، یعنى از راه آثار اسلامى مى‏توانیم شریعت زردشت را یک شریعت توحیدى بدانیم، اما از نظر تاریخى، یعنى از نظر آثارى که به زردشت منسوب است، هر چند بخواهیم فقط «گاتاها» را ملاک قرار دهیم نمى‏توانیم آئین زردشتى را آئین توحیدى بدانیم. [احتمال تحریف].[2]

[1] .ترجمه تفسیر المیزان،ج14ص506.

[2] .مجموعه آثار،ج1،ص89